De roemruchte Hollywood Fats Band heeft maar één lp het licht doen zien, maar ik beschouw die schijf op het onbekende PBR international label nog steeds als een van de allerbeste zo niet de beste blanke blues lp aller tijden. De muzikanten waren stuk voor stuk meesters op hun terrein, vocalist en harmonicaspeler Al Blake, master of the ivories Fred Kaplan, misschien wel de beste blanke bluesdrummer Richard Innes , hetzelfde geldt voor bassist Larry Taylor, ook bekend van nog zo’n superband Canned Heat en dan natuurlijk naamgever en gitarist van de band Michael Mann beter bekend als Hollywood Fats (7-5-1954). Fats is voor mij waarschijnlijk de beste (blanke) bluesgitarist, ja qua swing en eigen geluid ook beter dan Stevie Ray die ooit als kleine jongen Hollywood Fats adoreerde en veel van hem leerde. Reeds als teenager struinde hij de bluesclubs af en ontmoette o.a. Buddy Guy en Junior Wells die hem de naam “Hollywood Fats” gaven. In de late jaren ’60 en ’70 speelde hij met sterren als Jimmy Witherspoon, John Lee Hooker,J.B. Hutto, Albert King, James Harman en Muddy Waters. Toen hij deel uitmaakte van Muddy ’s band leerde hij Al Blake kennen en ontstond het plan een bluesband op te richten en dat werd de Hollywood Fats Band in 1974.

Behalve de originele lp uit 1979, bestaan er nog wel meer opnamen van Hollywood Fats, zoals die op de dubbel cd op CrossCut met behalve de originele lp ook een bonus cd met onuitgebracht materiaal en alternatieve takes. In 1979 speelde Fats leadgitaar bij Canned Heat tijdens het King Biscuit Flower Hour concert , deze opnamen zijn uitgebracht in 1995. Al Blake heeft de oude kern van de band weer bijeen weten te krijgen rond 2002 onder de naam Hollywood Blue Flames, hun tweede cd “Road to Rio” bevat ook een bonus cd met opnamen van de Hollywood Fats Band en ook “Deep in America” hun derde cd, bevat een bonus cd met originele Hollywood Fats Band opnamen. Topcat Records bracht ook een cd uit met live opnamen van Fats met de Paladins en dan is hij ook te horen op diverse platen van zanger/harmonicaspeler James Harman. Fats speelde ook met The Blasters, maar voor zover ik weet zijn daar geen opnamen van.

En dan is er nu “Blues by the pound vol.1” ook uitgekomen bij Topcat. De opnamen stammen uit de periode 1979-1980 en zijn opgenomen in de “Keystone” in Palo Alto, “The White House” in Laguna Beach en de Musicians Union Local 7” in Santa Ana. De bezetting is identiek aan die van de lp en door de jarenlange roep om “nieuwe” opnamen, mede aangewakkerd door Al Blake op zijn Facebook site was het voor de fans natuurlijk een wensdroom die uitkwam met deze cd. En voor de diehard fan is het natuurlijk een must, maar in het begin is het even doorbijten door de low-fi kwaliteit van de opnamen. Na een korte introductie met superieur gitaarspel van Fats en een redelijke geluidskwaliteit volgt er een versie van Chicken Shack Boogie met vocals van Fats die zich nadrukkelijk verexcuseert dat hij geen zanger is en dat is te horen. Het geluid is hier vrij abomidabel en de piano moet nodig gestemd worden. In het nummer “She split” geschreven en gezongen (!) door Larry Taylor is het geluid alweer beneden niveau. In “Really Gone” ( Michael Mann) met prima harmonicawerk van Blake gaat het de goede kant op, “Soon Forgotten” van St. Louis Jimmy Oden is een knaller met spetterend gitaarwerk.

“Okie Dokie Stomp” van Pluma Davis maar vooral bekend als handelsmerk van Clarence Gatemouth Brown is het bewijs van mijn stelling dat Fats de absolute top was, wat een swing en drive. Ook in de langzame blues “Too much Jelly Roll” van Floyd Dixon loopt alles gesmeerd, soepel gitaarspel in Westcoast stijl, prima zang van Al Blake, kortom genieten geblazen. Low down blues is er met “She fooled me this time”, op de hoes toegeschreven aan Alonzo Peters, maar ik ken het alleen van Harvey Hill Jr., te vinden op “Juke Joint Blues” (Blues Classics 23). Uiteraard is het genieten geblazen met “Tribute to T-Bone Walker” van Fats, maar op “Love her with a feeling” ( Lowell Fulson) is Fats helemaal op dreef, ook Fred Kaplan speelt hier prima en de zang is overtuigend. Fred laat de toetsen ook spetteren in een gedreven uitvoering van “Linda Lu” van Ray Sharpe, plankgas gaat het met “Nit Wit” van LC McKinley. John Lee Hooker komt om de hoek kijken bij “Road Camp Blues” van en door Fats op een heerlijk overstuurde gitaar, afsluiter “Good Night” laat weer het gierende gitaarwerk van Fats horen plus een afkondiging van het optreden. Vergeet even de eerste 3 nummers, de rest is super, verplichte aanschaf voor de Hollywood Fats fans, maar ook voor de echte blues liefhebbers, bluesrockers hebben hier niks te zoeken.

Jan van Leersum.